Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2012

Μικέλης Άβλιχος: Συνέντευξη μ' έναν αναρχικό

Εικόνα
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και διαβάστηκε, υπό τύπον θεατρικού αναλογίου, στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς (κηποθέατρο της Ιακωβατείου Βιβλιοθήκης) το καλοκαίρι του 2010. Τα λόγια του Άβλιχου είχε διαβάσει με τον χαρακτηριστικό του ενθουσιασμό ο Ληξουριώτης δάσκαλος και συγγραφέας Γεράσιμος Γαλανός. Η τότε αντιδήμαρχος κ. Σοφία Μαροπούλου μας είχε προτείνει να ετοιμάσουμε μια εκδήλωση για τον Μικέλη Άβλιχο, κι εμείς αντιπροτείναμε (και εκείνη δέχτηκε) κάτι διαφορετικό, ανατρεπτικό, γι' αυτόν τον ιδιαίτερο, αναρχικό Κεφαλονίτη, μακριά από μια τυποποιημένη ομιλία. Λίγος κόσμος ήρθε εκείνο το βράδυ. Και κατόπιν, άκουσα ουκ ολίγα (ας το πω κομψά) αρνητικά λόγια για το εγχείρημα... Ας είναι. Έτσι, μια και σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα του θεάτρου, σκέφτηκα να το ανεβάσω εδώ, για να γνωρίσουν, όσοι επιθυμούν, έστω κι ετσι ανορθόδοξα, τον Μικέλη Άβλιχο, μέσα από τα δικά του λόγια. Σχεδόν όλα όσα λέει ο 'Αβλιχος εδώ, είναι λόγια που έχει πει ή έχει γράψει... Είναι, λοιπόν, μια φανταστική, αλλά

Μαθητευόμενοι μάγοι [με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης]

Εικόνα
Εικόνα: Πωλ Σεζάν, "Ο ποιητής κι η μούσα" Ήταν έκπληξη το πρώτο κείμενο που ανάρτησαν οι μαθητές μου στη δοκιμαστική έκδοση της ηλεκτρονικής εφημερίδας της τάξης τους – ήταν ένα ποίημα, που «συνομιλούσε» με την «Ιθάκη» του Καβάφη. Το παιδί που το έγραψε δεν ήθελε να δημοσιευτεί το όνομά του… Ένα παιδί σ’ ένα νησί, το 2012, που συνομιλεί με τον Αιγυπτιώτη Κ.Π. Καβάφη, που έζησε αλλού, πριν 100 χρόνια, που με τη σειρά του συνομιλεί με τον Όμηρο και τη διαχρονικά οδυσσειακή φύση του ανθρώπου… Άνθρωποι που δεν συναντήθηκαν ποτέ, που μόνο οι λέξεις της ποίησης τους έκαναν να συνυπάρξουν, να συγκινηθούν για λίγο μαζί. Ωραίο ταξίδι. Σιγά σιγά ανακαλύπτω πως κι άλλα παιδιά γράφουν – άλλα πιο κρυφά, άλλα αποκαλύπτουν σε κάποιους φίλους το γοητευτικό μυστικό τους. Σ’ ένα σύμπαν ολότελα ηλεκτρονικό, υπάρχουν ακόμα στυλό που ζωγραφίζουν αισθήματα πάνω σε περιθώρια τετραδίων, κάτω από τις ασκήσεις των μαθηματικών, τις μακρόσυρτες απαντήσεις της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας. Τα παιδιά

Επιτέλους, επιστρέφει!

Δώδεκα χρόνια περάσανε κιόλας. Δεν θυμάμαι καν τι μέρα ήταν. Εκεί, γύρω στις 20 Φλεβάρη 2000. Φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Τα μισά πράγματα έμειναν στην Αθήνα. Δεν χωρούσανε στα μπαγκάζια. Όπως όλοι οι φίλοι. «Έλα, μωρέ. Θα ανεβοκατεβαίνω συχνά.»... «Έλα, υπό δοκιμή είμαι... Δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο...» Η σχολή, μισοτελειωμένη κι αυτή κατά ένα εξάμηνο. Τα όνειρα, ατελείωτα. Στο σπίτι που με φιλοξένησε δεν είχα κουράγιο να πω αντίο. Στη θεία μου είπα ένα πνιγμένο ευχαριστώ. Στα ανηψάκια δεν είπα πως φεύγω. Έκλαιγαν κάθε φορά που πήγαινα διακοπές στο νησί, φανταστείτε να τους έλεγα ότι φεύγω για καλά. «Να μας πάρεις μαζί σου». Τα καληνύχτισα σαν κάθε βράδυ. Πίσω στο νησί με περίμενε μια δουλειά που δεν ήξερα, που δε σπούδασα. Που ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα κάνω. Ποτέ. Ένα σπιτάκι που μου ‘χαν βρει άρον άρον οι δικοί μου. Ένας κόσμος που κάποτε ήμουν μέρος του, μα τώρα... Εννιά χρόνια πρωτύτερα, όταν έφευγα, 17 χρονών σχολιαρόπαιδο, ήμουν βέβαιος πως δεν θα γ

Ο προσκυνητής της άμμου

Εικόνα
Μέσα στο κάμα, διαλυμένος και στεγνός, μαζεύει τις σκέψεις του, αμμόκοκκους στη χούφτα. Σκορπούν. Στις κλειδώσεις των δαχτύλων, στα κοιλώματα της παλάμης, μένουν ελάχιστες καφετιές κουκίδες... Ο ιδρώτας του τις κρατάει κολλημένες εκεί. Τον γαργαλούν και τον πονούν. Ο παράδεισός του, ένας κήπος μέσα στη βροχή. Με τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη να θάλλουν, ν' αντέχουν το βάρος από τις σταγόνες. Τόσο μακριά. Κι ο κήπος. Κι η βροχή. Εδώ, μόνο άμμος. Κοιτάει γύρω του. Κοιτάει και τη χούφτα του... Τα βλέπεις, τα ψίχουλά σου, μπροστά στο σύμπαν; «Τα βλέπω, αλλά τώρα διψώ.» Κι η τύχη του, μια τρεχάλα πίσω από μια χίμαιρα. Ωραία τρεχάλα. Ατέλειωτη. Θα το βρεις το νερό. Πέρα, μακριά από τους αμμόλοφους. Σκιά... σκιά... Καμμιά. Δέντρα, πουθενά. Άμμος, μονάχα άμμος και μια ελπίδα στην καρδιά. Ούτε φαΐ, ούτε λεφτά. Μονάχα ελπίδα. Αβέβαια, σκοτεινά τα μελλούμενα... Μέσα σε τόσο φως... Μα να ξάφνου μια όχθη ν' αχνολάμπει - γαλάζιο, γαλάζιο μέσα στο απέραντο χρυσάφι! Κι απ' την άλλη όχθη, χώμ

Όταν ήμουν πιτσιρίκι...

Εικόνα
.. η τηλεόραση είχε μόνο δυο κανάλια, που ξεκινούσαν στις 5.00 το απόγευμα και τέλειωναν στις 12.00 ... η τηλεόρασή μας ήταν ασπρόμαυρη ... για να πάρουμε τηλέφωνο έπρεπε να πάμε στο μαγαζί του χωριού (με την συχωρεμένη πια μπακάλισσα από κοντά να ακούει όλες τις συνδιαλέξεις). ... το σχολείο μου είχε ένα δάσκαλο και δώδεκα μαθητές. Όλο το σχολείο. ... το ηλεκτρικό κοβόταν πολύ συχνά... Εξαιτίας του έχασα το τελευταίο επεισόδιο της Μάγιας της Μέλισσας και την επόμενη μέρα κλαίγαμε όλοι μαζί στο σχολείο. ... το νερό ερχόταν κάθε δυο-τρεις μέρες για μια-δυο ώρες. Έπρεπε να γεμίσουν τα βαρέλια και να ποτιστούν όλα μέχρι να τελειώσει. ... ο δάσκαλος έμενε στο χωριό και του κάναμε το τραπέζι εκ περιτροπής. ... περιμέναμε πώς και πώς τον πατέρα να πάει στην πρωτεύουσα για ψώνια και να μας φέρει περιοδικά. ... η μαμά διάβαζε «Πάνθεον» (πολύ φεμινιστικό) και «Γυναίκα». Εγώ διάβαζα «Μπλεκ» και «Αγόρι» (πιο παλιά Μίκυ Μάους, Σεραφίνο, Ποπάϋ, Τιραμόλα). ... κάποτε (πρέπει να ήμουν 8 ή 9) κάτω από

H "σκοτεινή" πλευρά του Οδυσσέα

Εικόνα
(... ή, ένας σύγχρονος ήρωας στην αρχαία τραγωδία) Η αρχαία τραγωδία γνώρισε τη μεγάλη της ακμή στην Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα, μια εποχή κατά την οποία η ανθρώπινη κοινωνία είχε προσεγγίσει μια άφταστη μέχρι σήμερα τελειότητα: η Αθήνα του 5ου αιώνα είναι ένας τόπος όπου η επιστήμη και η τέχνη αγγίζουν μια ζηλευτή κορύφωση μέσα στο περιβάλλον της αθηναϊκής Δημοκρατίας. Το περιβάλλον αυτό είναι ένας κόσμος όπου κυριαρχεί ο ορθός λόγος. Ωστόσο, στην τραγωδία παριστάνονται συχνά σκηνές φοβερές, τρομακτικές και εξώλογες. Ο έλεος και ο φόβος προέρχονται από έναν κόσμο άγριο και απειλητικό, έναν κόσμο πλημμυρισμένο από αίμα, πόνο και εξώκοσμες δυνάμεις. Η Αθήνα του χρυσού αιώνα συγκλονίζεται από την αρχαία τραγωδία. Γιατί ο χρυσός αιώνας είναι, ανάμεσα στ’ άλλα, και μια εποχή αυτογνωσίας. Ο άνθρωπος του χρυσού αιώνα ξέρει. Ξέρει ότι αυτός ο κόσμος που έφτιαξε με τη λογική του είναι ένα φυλλαράκι στον άνεμο της Ιστορίας. Η τραγωδία του ανθρώπου γεννιέται από αυτήν ακριβώς τη γνώση: Τη συνειδητ

Ο γαμπρός πατάει τη νύφη (και άλλες κεφαλονίτικες γαμήλιες ιδιοτροπίες...)

Εικόνα
Το σωτήριο έτος 1934 βρήκε το περιοδικό «Ιόνιος Ηχώ» (τεύχος 28, Δεκ. 1934, σ. 11) να ασχολείται με τα γαμήλια έθιμα της Κεφαλονιάς. Επειδή το απονενοημένο διάβημα του γάμου είναι ενδεχομένως στα προσεχή σχέδια πολλών εξ ημών, αποφάσισα με χαρά να φέρω μετά από 78 χρόνια στο φως τα συνταρακτικά στοιχεία αυτά που μας οδηγούν στα ακόλουθα συμπεράσματα - οδηγίες προς ναυτιλλομένους: « Στην Κεφαλλωνιά συνηθίζουν να βάζουν μερικά ζαχαροκούλουρα μέσα στα στρώματα που στέλνονται μαζύ με τ' άλλα αντικείμενα της προίκας στο σπίτι του γαμπρού. Τα ζαχαροκούλουρα αυτά προορίζονται για τις κοπέλλες που θα στρώσουν το νυφικό κρεββάτι». Προσέξτε καλά μήπως τριφτούν τα ζαχαροκούλουρα που θα ρίξουν για τις παράνυφες μέσα στα προικιά, και σας καταστρέψουν όλες τις ντεμέλες (η ζάχαρη δεν παχαίνει μόνο, λεκιάζει κιόλας). Εάν οι παράνυφες κάνουν δίαιτα, προτιμήστε κουλούρια ολικής αλέσεως, ή έστω κριτσίνια (χωρίς σουσάμι, γιατί τρίβει και αυτό). «Συνηθίζουν επίσης να ρίχνουν ένα αρσενικό