Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2012

Εκλογικό παραμύθι (αφιερωμένο στους εν απογνώσει ψηφοφόρους)

Εικόνα
Μια φορά κι έναν καιρό, Μάιος ήτανε, θαρρώ, ήρθε ο καιρός των εκλογών στο μαντρί των (κάπως ισχνών ομολογουμένως) αγελάδων... Η Μπενίτα , που δυόμισι χρόνια περίμενε τη στιγμή των εκλογών, μια τροφαντή αλλά ζωηρή αγελαδίτσα (με 80% λιπαρά), ήταν μάλλον βεβαία ότι θα ερχόταν δεύτερη, μια και η προκάτοχός της (εξοστρακισθείσα εκ του μαντρίου, τώρα έκανε αμέριμνη ράφτινγκ) τα είχε κάνει τόσο πολύ μαντάρα σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά σου λέει, δε βαριέσαι, υπομονή έχουμε, θά ‘ρθει κι η δικιά μου η σειρά... Κι είχε από πάνω και την μεγάλη της αντίπαλο, τη Σαμαρίκα , μια διοπτροφόρο ένεκα αστιγματισμού αγελάδα κάπως πιο σικάτη, που χρόνια και ζαμάνια περίμενε το παραμικρό στραβοπάτημα των αντιπάλων της για να τους βουτήξει τα κλειδιά της καλύβας με το σανό. Δεν ήταν μονάχα οι δυο τους που καλόβλεπαν την προεδρία. Ξαφνικά, στην αναμπουμπούλα μαζεύτηκαν πάρα πολλές επίδοξες αρχηγίνες:  Η Ρούσσα , μια κοκκινοτρίχα και μονίμως νευριασμένη αγελάδα, μουγκάνιζε και απεργούσε γενικώς και συ

Η κρίση (και) μέσα στο σπίτι

Εικόνα
Είναι αναπόφευκτο η οικονομική κρίση να τρυπώνει και μέσα στα σπίτια μας. Όχι μονάχα όσον αφορά τις άμεσες συνέπειές της στο οικογενειακό εισόδημα και τις αναγκαστικές και δυσάρεστες αλλαγές που έχει επιφέρει στην καθημερινότητά της, αλλά και με έναν πολύ πιο ύπουλο και αρνητικό τρόπο: επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των μελών της οικογένειας μέσα στο ίδιο το σπίτι. Το μισοάδειο ή εντελώς άδειο πορτοφόλι δεν καταστρέφει μόνο τις παλιές μας συνήθειες, φαίνεται πως υπονομεύει ολοένα και περισσότερο τις διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας – σχέσεις που καθόλου δεν έχουν να κάνουν με τις οικονομικές συναλλαγές καθαυτές. Διαχρονικά το σπίτι, η κατοικία, ταυτίζεται με τον χώρο όπου το άτομο, συνυπάρχοντας με αγαπημένα πρόσωπα, αισθάνεται ασφάλεια, θαλπωρή και προστασία – είναι το ultimum refugium , το τελευταίο καταφύγιο-άσυλο του ανθρώπου, η μυστική του κρυψώνα από έναν κόσμο που ολοένα αγριεύει εκεί έξω. Ακόμη και αν αυτό το αίσθημα ασφάλειας είν

Είναι νύχτα έξω

Εικόνα
V. Van Gogh - Έναστρη νύχτα «Είναι νύχτα έξω»... Αυτή την πρόταση άκουγε κανείς απ’ όπου κι αν περνούσε. Γη, θάλασσα, ουρανός, παντού το ίδιο ακουγόταν. Παιδιά, μεγάλοι, ζώα, φυλλωσιές που θρόιζαν, ακόμη κι ο βραχνιασμένος απ’ την άμμο άνεμος της ερήμου, πουλιά και ψάρια – ακόμη κι αυτά είχαν ξεπεράσει τη ντροπή τους και μιλούσαν – όλοι έλεγαν τις ίδιες λέξεις. «Είναι νύχτα έξω...» Νύχτα σκοτεινή; Όχι σκοτεινή. Νύχτα χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι, μα όχι σκοτεινή. Στη μεγάλη ζωγραφιά του ουράνιου θόλου, κάποιοι είχαν βαλθεί με πολλή δύναμη, πείσμα και μανία να σβήσουν όλα τ’ αστέρια από τον ουρανό. Με τεράστιες γομολάστιχες είχαν σαρώσει τα πάντα εκεί πάνω – αφήνοντας κάπου κάπου μικρές τρυπούλες απ’ την απροσεξία τους. Έσβηναν, έσβηναν χωρίς σταματημό ό,τι έλαμπε εκεί ψηλά, γρατζουνώντας τα σύννεφα και διώχνοντας τα πουλιά. Έσβηναν, και λέρωναν τη βροχή με τα τρίμματα απ’ τις γόμες. Ήθελαν να ξεκάνουν τ’ αστέρια μια για πάντα. Ν’ αφήσουν τη νύχτα νύχτα, μα να τη φωτίσουν έτσ

Ένα "παιχνίδι": Βρες ένα λόγο

Εικόνα
Η ζωή τα έφερε έτσι. Και ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα ήταν αν ήταν αλλιώς. Δεν μπαίνω στον κόπο να ψάξω, δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρχει σωστή απάντηση σε μια ερώτηση σαν κι αυτή. Αυτό το παιχνίδι μπήκε στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια, ευτυχώς ή δυστυχώς, σε σχετικά μικρή ηλικία. Είναι σαν αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που δεν τελειώνουν ποτέ. Ευτυχώς για μένα, ψιλοεθίστηκα σ’ αυτό. Κάθε μέρα, πρέπει να παίζεις, για να μπορέσεις να συνεχίσεις και την επόμενη. Το παιχνίδι λέγεται «Βρες ένα λόγο» και αρχίζει κάθε πρωί, πολύ πρωί, από την ώρα που ξυπνάει ο παίκτης. Κάθε πρωί, λόγω ιδιοσυγκρασίας, ο παίκτης ξεκινάει με μηδενική βαθμολογία, ό,τι κι αν έχει κάνει, όσο καλά ή κακά κι αν έχει παίξει την προηγούμενη μέρα. Ο παίκτης παίζει σε μεγάλη πίστα. Για την ακρίβεια, τρεις πίστες. Πρώτη, ολόκληρο το σύμπαν γύρω του. Εκείνο που μπορεί να αντιληφθεί με τις αισθήσεις. Να δει, να ακούσει, να αγγίξει, να γευθεί, να μυρίσει. Δεύτερη, το άλλο σύμπαν, το ανθρώπινο περιβάλλον, οι άλλοι γ

"Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Βασίλη Γεωργιάδη και ο Μαρίνος Αντύπας

Εικόνα
Το κείμενο αποτελεί ανακοίνωση με τίτλο "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Βασίλη Γεωργιάδη- Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 1960" στο συνέδριο για τον Μαρίνο Αντύπα που είχε διοργανώσει ο Δήμος Πυλαρέων το 2006, και έχει δημοσιευτεί στα πρακτικά του συνεδρίου που κυκλοφόρησαν το 2009 . Η ασπρόμαυρη και μονοφωνική κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» [1] , διάρκειας 135 λεπτών, μια συμπαραγωγή των Εταιρειών «Φίνος Φιλμ» και «Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης» γυρίστηκε το 1965 σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη [2] και σενάριο του Νίκου Φώσκολου [3] , και άρχισε να προβάλλεται στις αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες τον Ιανουάριο του 1966. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Νίκος Κούρκουλος, η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Γιάννης Βόγλης, ο Φαίδων Γεωργίτσης και ο Μάνος Κατράκης, μεγάλα εμπορικά ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής, ενώ την επική μουσική της υπογράφει ο Μίμης Πλέσσας [4] . Η τ