Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2012

Η ζωή σου ΔΕΝ είναι μηχανογραφικό...

Εικόνα
Είναι πάντα δύσκολες οι μέρες που βγαίνουν οι βαθμοί των Πανελληνίων στο σχολείο. Γιατί είναι η πρώτη δοκιμασία στη ζωή των παιδιών – και γιατί δεν είναι μόνο τα ίδια τα παιδιά που έχουν επενδύσει σ’ αυτές. Είχα κατά νου να γράψω αυτό το κείμενο, όχι για να απαξιώσω τη διαδικασία, αλλά απλά για να περιγράψω τη δική μου εμπειρία, που ξεκινάει από είκοσι χρόνια πριν, προσπαθώντας να δείξω ότι οι πανελλήνιες δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα για τη ζωή του ανθρώπου. Ίσως αυτό το κείμενο είναι επιπλέον ένα αποδεικτικό για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος ή ακόμη για το πώς ένας ανώριμος και ανερμάτιστος άνθρωπος διαχειρίζεται τη ζωή του. Είναι χρήσιμο και ως παράδειγμα προς αποφυγήν, δηλαδή. Πάντως δεν έχει καμία πρόθεση περιαυτολογίας…             Στο σχολείο είχα καλούς βαθμούς σε όλα – και συνακόλουθα μια μεγάλη δυσκολία στο ν’ αποφασίσω τι δρόμο να διαλέξω για τη ζωή μου. Ήξερα μόνο ότι ο μόνος δρόμος που είχα ήταν οι σπουδές – δεν υπήρχε ούτε οικογενειακή περιουσία,

Νίκη Δενδρινού-Αντωνακάκη: Μια κεφαλονίτισσα πρωτοπόρος της εκπαίδευσης

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο της Νίκης Δενδρινού-Αντωνακάκη (1908-1997), μιας ακόμη σπουδαίας κεφαλονίτισσας, που θεμελίωσε την επαγγελματική εκπαίδευση στην Ελλάδα και εμπνεύστηκε τον θεσμό των σημερινών ΤΕΙ. Το κείμενο είναι ένα μικρό αφιέρωμα στη ζωή της. Μέρος του είχε δημοσιευθεί πριν από μερικά χρόνια στην εφημερίδα "Η βοή της Πυλάρου", τόπου καταγωγής της Νίκης Δενδρινού. Για να μην ξεχνάμε τους σπουδαίους ανθρώπους που γέννησε το νησί μας...                 Η Καλλινίκη Δενδρινού - Αντωνακάκη γεννήθηκε το 1908 στο Αργοστόλι. Ήταν κόρη της Τζόγιας, το γένος Ζαφείρη – Μακρή και του φημισμένου επιπλοποιού του Αργοστολίου Γεράσιμου Δενδρινού,   με καταγωγή από τα Μακρυώτικα της Πυλάρου. Η Καλλινίκη ήταν η δεύτερη από τις πέντε συνολικά κόρες της οικογένειας, που συμπληρωνόταν από έναν γιο, τον Μπάμπη. Έζησε στα Μακρυώτικα για πολύ λίγα χρόνια (από τη γέννηση της τρίτης αδελφής της ως το 1914) και εκεί πέρασε τα τρία πρώτα χρόνια του σχολείου. Το 19

Η στρατηγική του μίσους [ή, η Δημοκρατία και το φίδι]

Εικόνα
ο Ed. Norton στην ταινία American History X Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τη Δημοκρατία με μια μάνα. Μια μάνα που έχει πολλών λογιών παιδιά. Κι επειδή είναι μάνα, κι είναι μάνα όλων των παιδιών της, από μέσα της πηγάζει η ανάγκη να φροντίζει, αλλά και να ανέχεται, όλα τα παιδιά της. Όλα. Ακόμη κι εκείνο που ονειρεύεται κάποτε να τη σκοτώσει. Αυτό είναι το μεγαλείο της, και ταυτόχρονα η τραγωδία της. Τραγωδία γιατί από τη μία δεν έχει καμιά άλλη επιλογή.  Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς για τα παιδιά της. Κι από την άλλη, γιατί η Δημοκρατία οδηγείται σ’ αυτή τη μία και μοναδική επιλογή με την ελεύθερη βούλησή της. Επειδή ΘΕΛΕΙ να αγαπάει όλα τα παιδιά της.             Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που η Δημοκρατία θρέφει στον κόρφο της το φίδι. Και το βλέπει το φιδίσιο του μάτι, αισθάνεται το δηλητήριο που είναι έτοιμο να σκορπίσει. Μα το κρατάει εκεί, στην αγκαλιά της, και μόνο όταν είναι αργά, όταν έχει μολυνθεί από το δάγκωμά του, αναγκάζεται να προσπαθήσει να τιμωρήσει το

Από τα παλιά, για έναν νέο ποιητή: Δημήτρης Αθηνάκης

Εικόνα
Έχω λόγο που ανατρέχω πάλι σ' ένα παλιό κείμενο, λόγο πολύ πιο σημαντικό από την έλλειψη παρούσας έμπνευσης. Νιώθω πως ειδικά σ' αυτούς τους καιρούς έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να ερχόμαστε σε επαφή με τη δουλειά ανθρώπων που εκπέμπουν φως, που θα άξιζε πραγματικά να μιλάμε γι' αυτούς, αντί για άλλους. Δε βαριέσαι, το καλό είναι πάντα σιωπηλό, όπως ο αέρας που αναπνέουμε, ή το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας. Δεν το ακούμε... Μα χωρίς το καλό, δεν ζούμε. Ο Δημήτρης Αθηνάκης είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους - είχα τη χαρά να γνωρίσω το έργο του, μέσα από κείμενα που αναρτούσε στο διαδίκτυο. Ήταν εξαιρετική η συγκίνηση να βλέπεις τόση δύναμη και τόσο φως στη γραφή ενός τόσο νέου ανθρώπου... Τότε, λοιπόν, πέντε χρόνια πριν, (7-9-2007) ανέβασα στο μπλογκ που είχα τότε ένα κείμενο για τον Δημήτρη. Ένα χρόνο μετά είχα την χαρά να τον γνωρίσω και από κοντά, να γνωρίσω έναν ποιητή που γεννιόταν από κοντά.  Και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, η χαρά μου είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γ

Η εφημερίδα "Διαολαποθήκη" (Κεφαλονιά [πού αλλού;] 1860-1864)

Εικόνα
Ένα ιδιότυπο σατιρικό φύλλο στην Κεφαλονιά στα χρόνια πριν την Ένωση Πρωτοσέλιδο της "Αποθήκης Διαβόλου", μετέπειτα "Διαολαποθήκης" Η μεγάλη εκδοτική παραγωγή που σημειώνεται στα Ιόνια Νησιά την τελευταία δεκαπενταετία της Αγγλοκρατίας, και από την παραχώρηση στους Επτανήσιους του δικαιώματος της ελευθεροτυπίας, χαρακτηρίζεται και από κάποιες περιπτώσεις εντύπων που μπορεί να μη διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική δυναμική των καιρών, αλλά σε κάθε περίπτωση συνιστούν αξιοπρόσεκτες εκφράσεις δημόσιου λόγου, σ’ έναν επτανησιακό «γαλαξία» που περιείχε πολλά κέντρα πνευματικής ζωής, λόγω της νησιωτικής του ταυτότητας.             Μια τέτοια, ιδιαίτερη περίπτωση, χαρακτηριστική όμως της κεφαλονίτικης γειτονιάς αυτού του πνευματικού γαλαξία είναι και η εφημερίδα Διαολαποθήκη του Φερδινάνδου Όδδη, που κυκλοφορούσε στο νησί, αλλά και μέσω συνδρομητών σε όλα τα Επτάνησα στο διάστημα 1860-1864. Τα λιγοστά φύλλα της εφημερίδας σώζονται στη Βιβλιοθήκ