Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2012

.... μ' ένα κρυμμένο τραύμα

Εικόνα
Ο καναπές μου είναι η αρμάτα μου, ο φάρος μου, ο ιδανικός τάφος μου. Το ριχτάρι του είναι το πανί της αρμάτας, που δεν σκίζεται ποτέ απ’ τον αέρα (του κλιματιστικού μου) και με ταξιδεύει απαλά και νωχελικά στο πέλαγος των καναλιών... Η τηλεόρασή μου είναι ο πιο μακρινός ορίζοντάς μου. Όχι ότι δεν βγαίνω απ’ το σπίτι. Δόξα τω Θεώ, η δουλειά μου πάει καλά, είμαι απ’ τους τυχερούς που έχουν δουλειά, όχι κουραστική και αρκετά προσοδοφόρα για να μπορώ να πληρώνω τη συνδρομή της δορυφορικής μου, τον παροχέα του Ίντερνετ κατ’ οίκον και τα ντιβιντί που σωρηδόν νοικιάζω κάθε Παρασκευή εφτά με εφτάμισι το βράδυ (τα σαββατοκύριακα προτιμώ να μένω μέσα. Και τις άλλες μέρες δηλαδή, προτιμώ να μένω μέσα, αλλά οι φίλοι μου το κάνουν θέμα μόνο τα σαββατοκύριακα). Οδηγώ δυο ώρες ημερησίως, περπατώ τουλάχιστον άλλη μία – πού να ξεκουνάς τ’ αμάξι στο κέντρο – δόξα τω Θεώ, κάποια στιγμή γυρίζω στο γραφείο κατάκοπος– εκεί έχω άλλο ένα μικρό διθέσιο – χωρίς ριχτάρι (δεν τα σηκώνουν αυτά τα μεσιτικά

Η ιεροτελεστία της ...φέτας

Εικόνα
Στην προσεισμική Κεφαλονιά υπήρχαν μεγάλα τυροκομεία. Οι Κεφαλονίτες τυροκόμοι που δούλευαν σ' αυτά ήταν περιζήτητοι και έξω από τα όρια του νησιού. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ατόμων από την βόρειο Κεφαλονιά, ιδίως από την Πύλαρο, οι οποίοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα έφευγαν στην Ιταλία κυρίως,

Ακόμα κι αν φύγεις...

Εικόνα
[Για όσους κατά καιρούς έχουν δηλώσει: «Αγαπώ τόσο αυτή τη δουλειά, που αν φύγω, θα πεθάνω…»] Τώρα, τώρα θα πεθάνεις… 1, 2, 3… μπα! Ζεις.   Λες; 1… 2… 3…   Τσιμπιέσαι. Όχι. Δεν πέθανες. Εδώ είσαι ακόμα. Πολλές φορές εκείνη τη μέρα είχε αρχίσει να μετράει… 1, 2, 3, προχώραγε έως ενός ανεκτού ορίου, άντε μέχρι το 20. Τίποτα. Ήταν σίγουρος ότι εκείνη τη μέρα θα πεθάνει. Αλλά τίποτα. Ακόμα ήταν ζωντανός. Και τώρα. Τώρα που έβγαλε τα κλειδιά από το δικό του το μπρελόκ και τα άφησε πάνω στο τραπέζι… Και που κατέβηκε εκείνα τα πολλά σκαλιά… Και που περπατάει προς το σπίτι ξέροντας ότι πάει, τέλειωσε κι αυτό. Έχει κατηφορίσει προς την παραλία, Αύγουστος είναι, ντάλα καλοκαίρι, η ζέστη πολλή, κι όμως, ο κόσμος στέκεται ακόμα όρθιος. Όλα κυλούν απολύτως φυσιολογικά, κι εκείνος ακόμα αναπνέει. Ήταν σίγουρος ότι θα πέθαινε τη μέρα, τη στιγμή που θα έφευγε από κει.   Αλλά γι’ αυτό ο θεός σου δίνει τη σιγουριά. Για να διαψεύδεσαι και κατόπιν να γελάτε κι οι δυο μαζί σου. Πά

Μια Παναγιά στην Πύλαρο: Στη μονή του Αντελικού

Εικόνα
Σωτηρούλας Γονατά-Μουστάκη Ιερά Μονή Παναγίας Ανατολικού – Μια περιήγηση στο Μοναστήρι του Αντελικού  Πύλαρος: (ιδιωτική έκδοση), 2007.             Τα πανηγύρια των παιδικών μας χρόνων τα θυμόμαστε με όλες μας τις αισθήσεις: Η όρασή μας αποτυπώνει όλα εκείνα τα θαυμαστά για τα ανήξερα μάτια μας – τον κόσμο που συρρέει στην εκκλησιά, τους επιτρόπους που τρέχουν να προλάβουν να δώσουν τις λαμπάδες, να συντονίσουν τα παπαδάκια με τα εξαπτέρυγα και τα μανουάλια, να βγάλουν το δίσκο, τα αυτοκίνητα που αστράφτοντας και αγκομαχώντας κατηφορίζουν το χωματόδρομο. Η αφή μας κάνει να θυμόμαστε τις χειραψίες των γνωστών,   τα τσιμπήματα από τα κοφίνια με τους άρτους που κουβαλάμε από το σπίτι, την υφή των κεριών, τον ιδρώτα που σκουπίζουμε από το κεφάλι μας τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Η ακοή μας γεμίζει με τις ψαλμωδίες, το γλυκό βουητό και τις χαιρετούρες των ανθρώπων μετά τη λειτουργία, τους ήχους από τα βιολιά και τα βήματα που χορεύουν το διβαράτικο. Η όσφρηση γεμίζει

Αθήνα 1896: Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, το λεύκωμά τους και... ένας Κεφαλονίτης

Εικόνα
Εξώφυλλο του λευκώματος των Ολυμπιακών Αγώνων 1896 [Βιβλ. Παν. Κρήτης - Ανέμη]   [Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά με τον τίτλο: «Ένα μεγάλο θέαμα με τα μάτια ενός θεατρικού συγγραφέα: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας (1896) και ο Χαραλάμπης Άννινος», στο περιοδικό Κεφαλληνιακά Χρονικά , τόμ. 12 (2010) - αφιέρωμα στον Σπύρο Αντ.  Ευαγγελάτο,  σσ. 503-522] Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες [1] που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896 ήταν γεγονός μείζονος σημασίας για την Ελλάδα, που, μετά τις τρικουπικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1880, προσπαθούσε να πείσει την παγκόσμια κοινότητα ότι δεν ήταν απλά ένα μικρό κρατίδιο που οι Δυνάμεις είχαν τοποθετήσει στο μαλακό υπογάστριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά μια υπολογίσιμη δύναμη στη σκακιέρα του Ανατολικού Ζητήματος. Παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, μετά την πτώχευση του 1893 ήταν αδύνατο να ανταποκριθεί στα έξοδα που απαιτούνταν για την υλοποίηση της διοργάνωσης, πράγμα που επέτεινε τις δημοσιονομικές του δυσχέ