Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2013

Η πρώτη μέρα του χρόνου

Εικόνα
Τρέμουν τα πόδια. Από το κρύο εκ πρώτης όψεως. Δεκέμβρης μήνας, πάει ο παλιός ο χρόνος. Επί της ουσίας, από αυτό που πάει να κάνει.   Αυτό ανθρώπου νους δεν θα το χωρούσε. Ούτε κι ο δικός του ένα χρόνο, ίσως κι ένα μήνα πριν.. Ούτε και τώρα. Και τώρα δεν ξέρει αν θα βρει τη δύναμη να φτάσει μέχρι το τέλος. Όσο θυμάται τι κουβέντες μεταχειριζόταν για όσους άκουγε στα νέα ότι είχαν κάνει κάτι παρόμοιο…

Η πένα της Ντιάνας Αντωνακάτου

Εικόνα
Πίνακας του Πέτρου Ζουμπουλάκη - πηγή www.inkefalonia.gr Από την εκδήλωση «Για την Ντιάνα που αγαπάμε», Παρασκευή 27-12-2013, θέατρο «Κέφαλος» Οι λέξεις είναι για τον καλλιτέχνη ένα ακόμη εργαλείο έκφρασης. Ο λόγος συγκροτεί έναν παράλληλο, συμπληρωματικό κόσμο προς εκείνον των εικόνων. Ο χώρος, ο χρόνος, οι άνθρωποι, η ιστορία, η ψυχή του δημιουργού, κατοικούν, όπως και στους ζωγραφικούς πίνακες, και στους κόσμους που φτιάχνουν οι λέξεις. Η Ντιάνα Αντωνακάτου εξερεύνησε τον κόσμο που φτιάχνουν οι λέξεις, θεωρώντας την «δημιουργική της ατμόσφαιρα» ενιαία.

"Ανθρωποφύλακες" - Περικλής Κοροβέσης

Εικόνα
  Περικλής Κοροβέσης, Ανθρωποφύλακες Αθήνα: Οι εκδόσεις των Συναδέλφων, 2013 Όταν ξεκίνησα να διαβάζω τους «Ανθρωποφύλακες», το μυαλό μου πήγε στη φετινή γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο μας. Η γιορτή είχε τον τίτλο «40 χρόνια μετά». 40 χρόνια. Οι μαθητές μου της πρώτης Λυκείου έχουν γεννηθεί το έτος 1998 – επομένως η Χούντα των Συνταγματαρχών είναι για τα παιδιά μας τόσο μακρινή όσο ακριβώς ήταν για τη δική μου γενιά ο πόλεμος του 1940 και ο εμφύλιος. 

"Παράπλευρες καθημερινές απώλειες" - Περικλής Κοροβέσης

Εικόνα
Παράπλευρες καθημερινές απώλειες Περικλής Κοροβέσης, Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2013 Κείμενο από την παρουσίαση του βιβλίου στον "Αστραίο" ( Κάστρο Αγ. Γεωργίου, Κεφαλονιά, 21-12-2013) «Μη μου λες ότι λάμπει το φεγγάρι. Δείξε μου τη λάμψη του φεγγαριού πάνω στο σπασμένο γυαλί»,   είχε πει ο Τσέχωφ… Έχει γίνει χίλια κομμάτια ο κόσμος μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η πραγματικότητά μας, τόσο η πραγματική, όσο και το παράλληλο σύμπαν της ψηφιακής μας ζωής έχουν θρυμματιστεί, σαν σπασμένος καθρέφτης. Η παγκοσμιοποιημένη μας κοινωνία είναι θρυμματισμένη σε μικρόκοσμους,συναισθηματικά απομονωμένους, αλλά οικονομικά τόσο εξαρτημένους μεταξύ τους.  

Το τραγούδι του

Εικόνα
Καμιά φορά σκέφτομαι πώς θα φαινόταν από μακριά ο κόσμος μας αν μπορούσαμε να δούμε, τη νύχτα, εκεί που όλοι κοιμούνται, το φως από τις ψυχές των ανθρώπων να φεύγει από το σώμα τους και να ταξιδεύει εκεί που πηγαίνουν τα όνειρά τους. Νιώθω πως εκείνο το ταξιδιάρικο και ονειρικό φως θα είχε πολύ περισσότερα χρώματα απ’ όσα εμείς μπορούμε να δούμε με τα μικρά μας μάτια, μέσα στον πεπερασμένο, στενό μας ορίζοντα. Και καμιά φορά τα μάτια μας είναι τόσο κουρασμένα που δεν προλαβαίνουν να χαρούν τόσες και τόσες μοναδικές αχτίδες που κάθε στιγμή ξεπηδούν από παντού.

Το θέατρο στα Επτάνησα (1864-1900)

Εικόνα
[Δημοσιεύτηκε με τον τίτλο " ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑ  ΕΠΤΑΝΗΣΑ 1864-1900 - ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ στα πρακτικά του Επιστημονικού Συνεδρίου "Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα 1864-2004 (Ακαδημία Αθηνών - Βουλή των Ελλήνων, 2004), τόμος Β' (Ιδεολογία - Πολιτισμός, Αθήνα, 2006, σελ. 537-569)] Το εσωτερικό του θεάτρου "Κέφαλος" του Αργοστολίου πριν τους σεισμούς του 1953 1.       Εισαγωγικά 1.1   «Μακροσκοπική» φύση της εξέτασης: Η πολιτισμική συμπεριφορά μετά από πολιτειακή μεταβολή. Οφείλω να σας ομολογήσω εξ’ αρχής ότι η παρούσα ανακοίνωση δεν φιλοδοξεί να κομίσει νέα στοιχεία στην ιστοριογραφία του Νεοελληνικού Θεάτρου, που, σε ό,τι αφορά τον χώρο των Επτανήσων έχει ευτυχήσει να έχει δει και να εξακολουθεί να βλέπει εξαιρετικές μελέτες (του Σπύρου Ευαγγελάτου για την Κεφαλονιά, της Γλυκερίας Πρωτοπαπά – Μπουμπουλίδου για τη Ζάκυνθο, του Πανταζή Κοντομίχη για την Λευκάδα, και του Δημητρίου Καπαδόχου για την Κέρκυρα, αλλά και

Δυο μεγάλες, μικρές στιγμές...

Εικόνα
Δυο κείμενα από ένα παλιό μου ιστολόγιο, γραμμένα σε δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές, για ένα παιδάκι απ' αυτά που η κοινωνία τα ξεχνάει, ή κάνει πως δεν τα βλέπει. Επειδή δεν "χωρούν" στα μέτρα της. Επειδή γεννήθηκαν αλλιώτικα από αυτό που κάποιοι έχουν ορίσει ως "συνηθισμένο" ή (ακόμη χειρότερα) "φυσιολογικό". Δυο πολύτιμες για μένα στιγμές,  από εκείνες που η ζωή φέρνει αναπάντεχα μπρος μας, και μας κάνει να καταλαβαίνουμε ποια πράγματα αξίζουν αληθινά... Δούλευα τότε στη Βιβλιοθήκη του Αργοστολίου, και ούτε που φανταζόμουν ότι λίγο καιρό μετά... θα πήγαινα κι εγώ, ξανά, σχολείο... Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου 2008 Η ζωή καμμιά φορά τα φέρνει έτσι ώστε μερικές μεγάλες χαρές και συγκινήσεις να έρχονται ανέλπιστα... Ιδίως σε μας που οι ζωές μας είναι συνηθισμένες και λιγάκι βαρετές - αλλά αυτό είναι το δικό μου ιστολόγιο, η δικιά μου καθημερινότητα, δεν έχω άλλη, όσο ασήμαντη κι αν είναι. Οχτώ χρόνια στη δουλειά κλείνω σε λίγες μέρες... Με

Ένα παγκάκι στη Σπιανάδα

Εικόνα
Μάρτης μήνας, συννεφιά, όμορφη πόλη, μεγάλη πλατεία. Απ’ τη μεριά της θάλασσας, το παλιό κάστρο. Απ’ την άλλη, μια πόλη παλιά, σαν παραμύθι που πήγε να κρυφτεί ανάμεσα στον θόρυβο των αμαξιών της καινούριας πόλης και το μόνο που κατάφερε ήταν   να κρύψει εκείνο μέσα στην αγκαλιά του και να γλυκάνει όλες τις αναποδιές, ηχητικές, πλαστικές, ολότελα ανθρώπινες, του καινούριου κόσμου.

Εφιάλτης στην οδό Μπάμπη Άννινου!

Εικόνα
Αφιερωμένο σ' όλα τα πρωτάκια Αλλιώς τα περίμενα εγώ, όλο το καλοκαίρι. Αλλιώς τα ονειρευόμουν… Και τώρα η καρδιά μου πάει να σπάσει… Οδός Μπάμπη Άννινου 1. Η πρώτη διαδρομή   προς αυτόν τον προορισμό κράτησε αιώνες. Βγαίνουμε από το μικρό δωματιάκι που νοικιάσαμε (με κουδούνι και θερμοσίφωνα παρακαλώ) στη λεωφόρο Βεργωτή. Ανεβαίνουμε τα σκαλάκια. Στρίβουμε τη μεγάλη ανηφοριά της Βύρωνος με προσοχή μη μας κόψει κανένα αυτοκίνητο.

Οδηγώντας στην παλιά Κεφαλονιά

Εικόνα
Το κείμενο προέρχεται από την παρουσίαση του βιβλίου «Αμαξάδες και φορτάκηδες» της Σωτηρούλας Γονατά-Μουστάκη, που είχε γίνει στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Πυλαρέων,  (Αγία Ευφημία στις 4-5-2005). Δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά. Το έτος 1917 στην ανθρωπότητα ολόκληρη συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποφασίζουν να συμμετάσχουν σ’ αυτόν. Στη Ρωσία, ξεσπά η Επανάσταση των μπολσεβίκων, που θα αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας.

Οι σεισμοί του 1953 και οι άνθρωποι [60 χρόνια μετά]

Εικόνα
60 χρόνια μετά τους σεισμούς του 1953 Το κείμενο εκφωνήθηκε στην εκδήλωση μνήμης με αφορμή την επέτειο 60 χρόνων από τους σεισμούς του 1953 που διοργανώθηκε από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, Π.Ε. Κεφαλληνίας,  στην Πλατεία Βαλλιάνου (Αργοστόλι) στις 11-8-2013: Στη μακριά και αργόσυρτη πορεία του χρόνου, χρειάζονται μερικές στιγμές μονάχα, στιγμές κυριολεκτικά, για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι δεν είναι ο παντοδύναμος αφέντης αυτού του κόσμου. Ότι η δύναμη της φύσης, μια δύναμη έξω από την ανθρώπινη λογική, είναι τέτοια που μπορεί να εξαφανίσει σε μερικές μόνο στιγμές, όλα όσα εκείνος χρειάστηκε εκατοντάδες χρόνια να δημιουργήσει. Τέτοιες είναι οι στιγμές που έζησαν, εξήντα χρόνια πριν, οι κάτοικοι της Κεφαλονιάς, της Ιθάκης και της Ζακύνθου. 1953,

Η αγάπη κατοικεί σ' έναν χαρταετό

Εικόνα
Πού κατοικεί η αγάπη; Στις ουρές της Γραμματείας της Νομικής Αθηνών, οδός Σόλωνος 57, μέσα στη   χλαλοή και στο στριμωξίδι, εκεί που όλοι οι πρωτοετείς, Σεπτέμβρη μήνα, στριμώχνονται ο ένας πίσω από τον άλλον, αγοράζουν το πάσο τους από τις φοιτητικές παρατάξεις, μαζί με έξτρα βοήθεια για τη συμπλήρωση των δικαιολογητικών εγγραφής.

Ο κήπος των αστεριών

Εικόνα
«Κι έπειτα θ’ ανοίξεις τη μεγάλη σιδερένια πόρτα και θα μπεις στον κήπο. Μα θα περιμένεις να νυχτώσει πριν βγάλεις οποιοδήποτε συμπέρασμα. Δεν θα είναι δικός σου αυτός ο κήπος, δικιά σου θα είναι μονάχα η χαρά απ’ τους καρπούς του». Ένα σκισμένο χαρτί είναι, αυτό είναι όλο. Δεν ήξερε τι έγραφε πριν, δεν ήξερε τι έγραφε μετά. Κάτω από την τελευταία γραμμή, στο ελάχιστο μισοσκισμένο κομματάκι χαρτιού που είχε απομείνει, φαίνονταν οι άκρες από κάποια βελάκια που έδειχναν κάπου.

Οδύσσεια καρδιάς

Εικόνα
Πέτρος Α. Αλιβιζάτος Αποστολή …το τίμημα Αθήνα: Επτάλοφος, 2012, σελ. 374 και φωτογραφικό παράρτημα Εκ των προτέρων οφείλω να ομολογήσω δύο πράγματα: Πρώτον, ότι για βιβλία σαν κι αυτό, που καταγράφουν πορείες ζωής, είναι δύσκολο να ακολουθήσει κανείς τους κανόνες μιας συμβατικής παρουσίασης. Και δεύτερον, ότι από παιδάκι έτρεφα απεριόριστο θαυμασμό για όσους εξασκούν το ιατρικό λειτούργημα.

Το ξεχασμένο θεατρικό έργο του Γεράσιμου Μοσχόπουλου

Εικόνα
Ο Γεράσιμος Μοσχόπουλος ήταν ο προηγούμενος από μένα διευθυντής της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης. Δεν πρόλαβα βέβαια να τον γνωρίσω, μια και πέθανε το 1974, τη χρονιά που εγώ γεννήθηκα. Μέχρι το 2000, που ξεκίνησα να δουλεύω στη Βιβλιοθήκη, η θέση παρέμενε κενή. Οι γηραιότεροι αναγνώστες θυμούνταν και μου περιέγραφαν την πραγματικά απέραντη (όχι αδικαιολόγητη, για μένα) αγάπη του για τη Βιβλιοθήκη.

Ιφιγένεια εν... Βουκουρεστίω

Εικόνα
[Δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Ρουμανία 1871: Ένας κεφαλονίτης μεταφράζει Ρακίνα στα ελληνικά και οραματίζεται την Ένωση της Ευρώπης" στο περιοδικό   Πόρφυρας, αρ. 114, Ιαν.-Μαρ. 2005, σσ. 711-722 ]             Στην επτανησιακή συλλογή της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης Αργοστολίου φιλοξενείται η αυτοτελής έκδοση της τραγωδίας Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Jean Racine, μεταφρασμένης στα ελληνικά από τον κεφαλονίτη Παναγιώτη Πανά (1832-1896), που τυπώθηκε στο Βουκουρέστι το 1871 [1] .

Κεφαλονίτικος λόγος στα Βαλκάνια: Ο Παναγιώτης Πανάς στη Ρουμανία

Εικόνα
Ο Παναγιώτης Πανάς (1832-1896), δημοσιογράφος, λογοτέχνης, μεταφραστής αλλά και πολιτικός οραματιστής, είναι ένας από τους πολλούς Κεφαλονίτες, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια του 19 ου αιώνα μετακινούνται στα διάφορα οικονομικά κέντρα του μείζονος Ελληνισμού, σε ολόκληρη τη Βαλκανική και την Ανατολική Μεσόγειο. Όπως μας αποκαλύπτει η Ερασμία–Λουίζα Σταυροπούλου στη μονογραφία της για τον Πανά («Παναγιώτης Πανάς, ένας ρομαντικός», εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα 1987)  είναι χαρακτηριστικό ότι ο ανήσυχος και ρομαντικός Κεφαλονίτης έχει ήδη  ταξιδέψει στα νεανικά του χρόνια, τη δεκαετία του 1850, στη Μάλτα, τη Σικελία, την Κάτω Ιταλία, την Κωνσταντινούπολη, και έχει πραγματοποιήσει την πρώτη του επίσκεψη στη Ρουμανία. Πηγαίνει επίσης, πριν την Ένωση, στην Αθήνα, και απελαύνεται μάλιστα από το ελληνικό κράτος για τις ιδέες του, ενώ κάνει και ένα σύντομο πέρασμα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το 1865. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια παραμονή του στο εξωτερικό, η οποία ωστόσο και αυτή διακόπτε

Η ευτυχία είναι τηγανητές πατάτες

Εικόνα
Τα παιδικά μας καλοκαίρια τα περνούσαμε στην Άσσο – το γραφικό χωριό στα βόρεια της Κεφαλονιάς, το οποίο, όπως καταλαβαίνετε, ακόμη και τώρα που κάπως λιγάκι μεγαλώσαμε, εξακολουθεί να είναι για μας ο επίγειος παράδεισος. Η Άσσος είχε τα πάντα. Μια θάλασσα ρηχή, πολύ κοντά μας. Φορούσες μπανιερό, σαγιονάρες, μπρατσάκια, μπαλίτσες, κουβαδάκια και πήγαινες κατευθείαν εκεί.

Federico Garcia Lorca: Τρία ποιήματα (κάπως... λυπημένα)

Εικόνα
Το μικρό σιωπηλό αγόρι Έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι  (την είχε πάρει ο βασιλιάς των γρύλλων) σε μια σταλαματιά νερού έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι. Μα δεν τη θέλω εγώ για να μιλήσω. Μ’ αυτήν θα φτιάξω ένα δαχτυλίδι για να μπορεί τη σιωπή μου να φοράει Στο μικρό του δαχτυλάκι. Σε μια σταλαματιά νερού Έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι. Μα η αιχμάλωτη φωνή, πέρα μακριά Ντύθηκε με τα ρούχα ενός γρύλλου. Κλαίγοντας Κλαίγοντας κατηφορίζω το δρόμο αλλόκοτος, δίχως λύση καμιά με τη λύπη του Συρανό και του Κιχώτη. Εξαργυρώνοντας τ' άπειρα ακατόρθωτα με του ρολογιού τον χτύπο. Το τραγούδι της ξερής πορτοκαλιάς Ξυλοκόπε, πελέκησε τη σκιά μου από πάνω μου! Ελευθέρωσέ με απ’ το βασανιστήριο να μην έχω καρπούς... Γιατί γεννήθηκα μες στους καθρέφτες; Η μέρα τριγυρίζει ολόγυρά μου κι η νύχτα στ’ άστρα της τη μορφή μου αντιγράφει. Θέλω να ζήσω δίχως το είδωλό μου. Κι έπειτα, άσε με να ονειρ

Kορίτσια του καλοκαιριού...

Εικόνα
Τα κορίτσια του καλοκαιριού τα βλέπεις παντού. Στις παραλίες... στις βραδινές βόλτες... στα καφέ και στα μπαράκια... Αλλά και στο σινεμά. Σ' αυτά τα τελευταία είναι αφιερωμένη η ανάρτηση. Σε κορίτσια, πολλά από τα οποία δεν υπάρχουν πια, που ταυτίστηκαν με το ελληνικό καλοκαίρι, ή, ίσως, το ελληνικό καλοκαίρι ταυτίστηκε μ' αυτά. Που οι εικόνες τους μάς παραπέμπουν σε μια εποχή αθωότητας και ξενοιασιάς, που μπορεί να μην ήταν τόσο ξένοιαστη ούτε τόσο αθώα, αλλά ήταν οπωσδήποτε πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή από τη δικιά μας.

Η λαιμητόμος στο Αργοστόλι! (1887)

Εικόνα
Μια θανατική καταδίκη για έγκλημα «χάριν φιλοτιμίας» και η αθηναϊκή δημοσιογραφία της εποχής [Δ ημοσιεύθηκε στα Κεφαλληνιακά Χρονικά, τόμος 13 (2011-2012), σελ.299-320] Ηλίας Α. Τουμασάτος 1. Προλογικά: Το γεγονός – η θανατική ποινή στην Ελλάδα Τα χαράματα της 22 ας Ιουνίου 1887, στην πλατεία των Λυκιαρδοπουλάτων, στην είσοδο δηλαδή της πόλεως του Αργοστολίου, εκτελέστηκε στη λαιμητόμο ο Αναστάσιος Κουνάδης, 35 ετών, από τα Βλαχάτα Σάμης. Ο Κουνάδης, τρία χρόνια πριν, είχε δολοφονήσει την επιληπτική σύζυγό του και είχε επιχειρήσει να την κάψει ώστε να φανεί ότι ο θάνατός της προήλθε από ατύχημα λόγω της κατάστασης της υγείας της.

Το παραμύθι του φυλακισμένου πουλιού

Εικόνα
Κλεισμένο μέσα στο κλουβί, κελαηδούσε μονάχο. Δεν άκουγε κανείς, μα λίγο νοιαζόταν γι’ αυτό. Δεν είχε δει ποτέ τον κόσμο εκεί έξω, μα το μόνο που ήξερε ήταν να τον τραγουδάει, έτσι όπως τον φανταζόταν. Και να χαίρεται όταν η φωνή ανέβαινε από το μικρό του λαρύγγι κι έβγαινε έξω, πέρα από τα κάγκελα του κλουβιού… «Ποιος ξέρει», σκεφτόταν «μπορεί κάποιος εκεί έξω ν’ ακούει».

Τραγούδι της ψυχής - Gibran Khalil Gibran

Εικόνα
Αυτοπροσωπογραφία του ποιητή Τραγούδι της ψυχής Gibran Khalil Gibran [1883-1931] Στης ψυχής μου τα βάθη, ένα τραγούδι δίχως λόγια υπάρχει Ένα τραγούδι που ζει στο σπόρο της καρδιάς μου Που αρνείται με μελάνι πάνω στον πάπυρο να λιώσει Τη στοργή μου μ’ ένα διάφανο μανδύα τυλίγει Και ρέει – μα όχι στα χείλια μου. Μα, πώς να το ανασάνω; Φοβάμαι πως θα σμίξει με τον γήινο αιθέρα. Σε ποιον να το τραγουδήσω; Εκείνο κατοικεί στο σπίτι της ψυχής μου Από φόβο για τ’ άγρια τ’ αυτιά. Όταν κοιτώ μέσα στα εντός μου μάτια Βλέπω τον ίσκιο του ίσκιου του Όταν αγγίζω τ’ ακροδάχτυλά μου Νιώθω τους παλμούς του. Των χεριών μου οι κινήσεις Την όψη του προσέχουν Όπως μια λίμνη αντανακλά Των αστεριών τη λάμψη. Τα δάκρυά μου το κάνουν ορατό όπως οι λαμπερές σταγόνες της δροσιάς φανερώνουν το μυστικό του ρόδου που μαραίνεται. Είναι ένα τραγούδι που ο λογισμός το σύνθεσε κι η σιωπή το εξέδωσε κι η κραυγή το απέφυγε Κι η αλήθεια το δί

Ένας πατέρας στο γιο του - Carl Sandburg

Εικόνα
Ένας πατέρας στο γιο του Carl Sandburg (1878-1967) (A father to his son) Ένας πατέρας βλέπει το γιο του – κοντεύει πια να γίνει άντρας… Τι πρέπει να πει σ’ αυτό το γιο;

Η σκάλα των ονείρων

Εικόνα
Τα πιο πολλά από τα μαθητικά χρόνια τα περάσαμε ζώντας σ’ ένα μικροσκοπικό σπιτάκι στην οδό Βύρωνος. Όλο κι όλο ήταν ένα δωμάτιο. Ένα, το ίδιο, για να κοιμόμαστε, να διαβάζουμε, να τρώμε. Μια μικρή κουζίνα, που ίσα χώραγε το νεροχύτη κι ένα φουρνάκι, κι ένα μικροσκοπικό μπάνιο, αυτό ήταν το βασίλειό μας. Δηλαδή, το «Καμαρούλα μια σταλιά» που τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος επακριβώς. Το πατρικό μας σπίτι ήταν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά απ’ το σχολείο, και η ενοικίαση αυτού του «γιαπωνέζικου» καταλύματος ήταν το τίμημα για να μην ξυπνάμε από το χάραμα για το λεωφορείο της γραμμής και να μπορούμε να κάνουμε αγγλικά, το μοναδικό φροντιστήριο που σήκωνε το βαλάντιο της οικογένειας. Ο πατέρας έμενε πίσω στο χωριό, για τους κήπους και τα μεροκάματα, κι εμείς, Δευτέρα πρωί φτάναμε στο σπιτάκι «εκστρατείας», και Παρασκευή μεσημέρι φεύγαμε, πάντα με το λεωφορείο της γραμμής… Το σπίτι είχε τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα: Ένα σουμιέ πάνω στον οποίο κοιμόμουνα εγώ, τέσσερα ντέξιον ράφια όπ