Federico Garcia Lorca: Τρία ποιήματα (κάπως... λυπημένα)

Το μικρό σιωπηλό αγόρι

Έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι

 (την είχε πάρει ο βασιλιάς των γρύλλων)

σε μια σταλαματιά νερού

έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι.

Μα δεν τη θέλω εγώ για να μιλήσω.

Μ’ αυτήν θα φτιάξω ένα δαχτυλίδι

για να μπορεί τη σιωπή μου να φοράει

Στο μικρό του δαχτυλάκι.

Σε μια σταλαματιά νερού

Έψαχνε τη φωνή του το μικρό αγόρι.

Μα η αιχμάλωτη φωνή, πέρα μακριά

Ντύθηκε με τα ρούχα ενός γρύλλου.

Κλαίγοντας

Κλαίγοντας

κατηφορίζω το δρόμο

αλλόκοτος, δίχως λύση καμιά

με τη λύπη του Συρανό

και του Κιχώτη.

Εξαργυρώνοντας

τ' άπειρα ακατόρθωτα

με του ρολογιού τον χτύπο.

Το τραγούδι της ξερής πορτοκαλιάς

Ξυλοκόπε,

πελέκησε τη σκιά μου από πάνω μου!

Ελευθέρωσέ με

απ’ το βασανιστήριο

να μην έχω καρπούς...

Γιατί γεννήθηκα μες στους καθρέφτες;

Η μέρα τριγυρίζει ολόγυρά μου

κι η νύχτα στ’ άστρα της

τη μορφή μου αντιγράφει.

Θέλω να ζήσω δίχως το είδωλό μου.

Κι έπειτα, άσε με να ονειρευτώ

πως τα μυρμήγκια κι οι ανθοί του γαϊδουράγκαθου

είναι οι φυλλωσιές μου κι οι παπαγάλοι μου.

Απόδοση από την αγγλική μετάφραση: Η.Τ.