Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

"Στα σκαλοπάτια τ' Ουρανού" της Ευρυδίκης Λειβαδά

Εικόνα
Στα σκαλοπάτια τ’ Ουρανού Ευρυδίκη Λειβαδά,  Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2014 Πολλές φορές ως αναγνώστης αναρωτιέμαι πόσο επίπονη δουλειά είναι για έναν συγγραφέα να γράψει ιστορικό μυθιστόρημα, και καμιά φορά πόσο περιοριστική για την ελευθερία του. Και εξηγούμαι: Ο συγγραφέας ενός μυθιστορήματος είναι ένας μικρός θεός. Μπορεί με τις λέξεις του να κατασκευάσει έναν ολόκληρο κόσμο όπως εκείνος τον θέλει, σε όποια χρονική στιγμή και με όποια δεδομένα θέλει, να φτιάξει χώρες, πόλεις με τη φαντασία του, δικές του μάχες, δικούς του ήρωες, ό,τι θέλει.

Παιδιά της εποχής

Εικόνα
Παιδιά της εποχής - ένα βιβλίο εντός τόπου και χρόνου Κίμων Γεωργακάκης,   εκδόσεις Πυγμή, Κεφαλονιά, 2014.   Παρουσίαση στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη Αργοστολίου, Παρασκευή 25-7-2014 Φανταστείτε ότι απόψε δε βρισκόμαστε σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα, αλλά σε μια μεγάλη σπηλιά. Ότι καθόμαστε   σ’ αυτά τα καθίσματα και, για τη δική μας ασφάλεια, μας έχουνε δέσει με κάποιες ζώνες ασφαλείας που μας επιτρέπουν να κοιτάζουμε μόνο προς τα μπρος. Και ότι εμείς δεν είμαστε εδώ, αλλά στη θέση μας υπάρχει μια μεγάλη οθόνη, και, για να περάσουμε όμορφα, κάποιοι προβάλλουν σκιές και εικόνες πάνω σ’ αυτή την οθόνη. Για μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο σ’ αυτό τον κόσμο εκτός απ’ αυτή την οθόνη, αφού δεν μπορούμε να δούμε τους διπλανούς μας.

Το τυχαίο και το "μαζί". Για την "Ογκρέσα*" του Κώστα Κρομμύδα

Εικόνα
  Ογκρέσα * Του Κώστα Κρομμύδα, εκδόσεις Διόπτρα, 2014 Οι άνθρωποι συναντιούνται πολλές φορές χάρη σε μια συγκυρία. Αυτή η συγκυρία, το τυχαίο, είναι συχνά κάτι καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή τους. Αυτό που καμιά λογική και κανένας προγραμματισμός, καμιά πρόνοια, ούτε ανθρώπινη, ούτε θεία, δεν μπορεί να προλάβει ή να προβλέψει, ή έστω να αποτρέψει. Είμαστε όλοι ευάλωτοι απέναντι στη δύναμη του τυχαίου. Το πιο καθοριστικό όμως είναι το πώς θα διαχειριστούμε αυτό το τυχαίο. Το πώς θα επιδράσει στη ζωή μας η τύχη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από μας.  

Δυο άγγελοι έκλαψαν απόψε στο προσκέφαλό μου

Εικόνα
  Το ρολόι του υπολογιστή γράφει 4.55 το πρωί. Χαράματα το λες. Κάθομαι σταυροπόδι στο κρεβάτι μου και το μόνο που με νοιάζει είναι να γράψω, μόνο και μόνο για να σώσω κάτι απ’ αυτό που συνέβη πριν λίγο.   Είμαι ξάγρυπνος και το στομάχι μου γυρίζει σαν κάδος πλυντηρίου, ο συνηθισμένος τρόπος να σωματικοποιώ ένα δύσκολο εξωτερικό ερέθισμα.

Το κλεμμένο χελιδόνι

Εικόνα
«Κρατάς μυστικά;» «Δεν είπαμε ρε πως είσαι αδελφός μου;»  «Δεν ξέρω αν πρέπει να στο πω αυτό, ψηλέ.» Αυτές οι κουβέντες, όταν γίνονται στις μικρές ώρες της νύχτας, κουβαλούν κάτι από το σκοτάδι της, αλλά και κάτι από τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα φωτάκια της πόλης που το σπάνε. Ιδίως όταν τα βλέπεις από ψηλά, από τα φωτισμένα τείχη ενός μεσαιωνικού κάστρου, που βλέπει όλη τη γύρω περιοχή. Κάμπους, βουνά, και την πόλη από κάτω, ξαπλωμένη σαν να κοιμάται, πρώτες μέρες του καλοκαιριού.

Η καρδιά του Σπιρτούλη

Εικόνα
Στη μέση ενός λιβαδιού που φύτρωναν χιλιάδες αγράμπελες ήταν το σπιτάκι του. Ένα σπιρτόκουτο. Καλά ακούσατε. Ένα σπιρτόκουτο. Ορθογώνιο, μικρό. Ξύλινο, για να μην το λιώνει η βροχή του χειμώνα. Μ’ ένα τόσο δα μαξιλαράκι μέσα, για να ακουμπάει το κεφάλάκι του ο Σπιρτούλης. Έτσι τον έλεγαν, επειδή διάλεξε να κατοικεί σ’ ένα σπιρτόκουτο. Απορούσαν όλοι. Δεν ήτανε τόσο μικρός, πώς χωρούσε εκεί μέσα;

Η ψυχή μιας καληνύχτας

Εικόνα
«Τι ψυχή έχει μια καληνύχτα;» Την ώρα που ακούστηκε η φράση, έφευγε, με σκυμμένο το κεφάλι, με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα. Η φράση ακούστηκε τόσο παράξενη στ’ αυτιά του,   αρκετά παράξενη ώστε να σταματήσει τον αργό βηματισμό του και να γυρίσει, με μια κάποια περιέργεια το κεφάλι προς τα πίσω.

Ένας μικρός, σιωπηλός ήρωας

Εικόνα
   Στα παιδικά μας χρόνια οι ήρωες είναι ή μοιάζουν υπεράνθρωποι. Πετούν, όπως κι εμείς στον ύπνο μας, μπορούν να σηκώσουν απίστευτα βάρη, με τα χέρια τους, το σώμα τους ή τις high-tech στολές τους, ακόμα και με τη σκέψη τους μπορούν να κάνουν πράγματα που για μας είναι παντελώς αδύνατα. Τραυματίζονται, πονούν, στιγμιαία δείχνουν ότι, κοίτα να δεις, μπορεί και να χάσουν οριστικά τη μάχη, αλλά στο τέλος πάντα νικούν.

Το σπιτάκι (μου.. σου... του... μας...)

Εικόνα
Την ώρα του σεισμού, τελευταία Κυριακή του Γενάρη, η μάνα μου, τρομαγμένη, έλεγε συνέχεια μία και μόνο κουβέντα. «Το σπίτι μας… Πάει το σπίτι μας…». Το σπίτι μας, στα ανεμοδαρμένα ύψη του Αγκώνος (ως τούτη τη στιγμή που μιλάμε, διότι εγκέλαδος είναι αυτός) δεν πήγε πουθενά. Εντάξει, ας εξαιρέσουμε κάποια σπασμένα γυαλικά, κάποια βιβλία και σιντί που εκτοξεύθηκαν από τη θέση τους (πάντα ο σεισμός κυνηγάει τον πιο τσαπατσούλη, δηλαδή εμένα) και ένα μοροφίντο που ήταν από λόγου του και πιτσικάρισε λίγο παραπάνω, όπως και μια παράγκα και κάτι ξερολιθιές που μάλλον αποφάσισαν ότι ο επί γης βίος τους έχει πλέον τερματιστεί.